Emoties

 

Trots
Trots is het laatste woordje dat bij mij voor kwam in het alfabet. Het had voor mij een vieze smaak Een tabaksluchtje waar rook vanaf kwam. Er zat een S. O. S. in.
Trots heb ik mogen leren op wie ik ben. Niet op wat ik doe. Trots ben ik op de weg die ik heb ingeslagen. De wegen lijken of ze onbegaanbaar waren. Een oerwoud vol met geluiden die ik niet kende. Als je  lang genoeg in het oerwoud leeft, worden je eigen geluiden gewoon. Ik weet waar ze vandaan komen en  hoe je kunt overleven. Heb kennis gemaakt met veel medebewoners, de dieren, de planten. Ze hebben allemaal hun eigen identieke taal. Dit alles maakt dat ik in een oerwoud vol geluiden en emoties kan wonen.
Het oerwoud vol geluk.

Paniek aanval
Dit heb ik niet altijd in de gaten als ik zo’n aanval krijg. Soms sluimert het en een ander keer schiet rechtstreeks in het doel. Het is een netwerk van draadjes en lijkt op een bolwerk van vele kleurtjes waar vooral rood overheerst. Er zit woede in deze paniek aanval en wordt veroorzaakt door onrust. Dit houdt mij ook uit mijn slagritme. De beroemde rust is weg, wat ik ook doe. Ineens valt het doek. Er komt een ander kleur oranje met een glimlach binnen. Het straalt. De ramen worden opgezet. Zonlicht komt binnen. De warmte doet zijn entree in mijn hart en vervuld mijn hart.

Dwangmatig stoornis
Dit ervaar ik als een heel vervelend gevoel. Elke keer stel ik dezelfde vraag. Wie ben ik. Natuurlijk komt er een antwoord. Dan komt de twijfel in zicht. Is dit wel zo. Er ontstaat mist, nevel. Helderheid verdwijnt. Ik kom in een roes. Dit geeft mij tijd zodat er ruimte ontstaat om de mist zelf de kans te geven om te verdwijnen. In mijn hoofd komt stilte. Mijn lichaam ervaar de rust. En mijn gevoel zegt, Hoera er is een feestje in mijn zelf.
Ik ben mijn zelf

Misselijkheid
Ben nu bezig om te durven te vertellen wat op mijn hart ligt. Af en toe klinkt het rauw.De scherpe randjes zijn af. Kan mij nu beter uiten. Heeft om veel oefeningen gevraagd. Buikpijn en keelpijn voelde als granaat die op ontploffen stond. Hierna komt de grote knal.  Boef en weg is het.
Het geeft opluchting. Niemand is beschadigd. De granaatscherven ruim ik netjes zelf op en maak een gaatje in het zand. De scherven laat  ik hierin zakken.  Na een tijdje zie ik dat er mos opgroeit. De granaatscherven zijn verdwenen. Moedernatuur heeft zijn werk gedaan.

Deuren
Ik ben niet gewend om in liefde te leven. Deze deuren hebben lang dicht gezeten. Het leek wel net of ze verroest ware. Krakend open ik de deur van liefde. Ik raak ermee besmet. Het geeft een romig gevoel. Doch er is nog een ander stemmetje en die zegt: “Weg ermee. Ik wil dat je terug gaat  naar pijn en verdriet wereld.”
Langzaam ben ik bezig om te ontsnappen van het duiveltje. Het duiveltje heeft een krakende stem. Deze duiveltje kan mij verleiden. Zo ervaar ik dit. Het is net of het een masker van liefde draagt en voor je weet zet het duiveltje zijn masker af en zit je gevangen. Zie hier onderuit te komen en dan ga ik door de deur van liefde. Dit doet mij heel goed. Het geeft mij een ander gevoel. Verliefd zijn op mijzelf

Acceptatie
Niet alles kan ik een twee drie accepteren. Dit vind ik lastig. Het brengt mij terug bij mijzelf. Ik voel mij net een doos. Wel een lieve doos met stipjes erop. Accepteren, weet wie je bent. Wat ik ben. Heeft mij aan denken gezet. In deze doos kan alles in. Lucifers, punaise, vliegertouw. Kortom er ligt van alles. Ben net zo’n verzamelaarster. Op een geven moment wordt het teveel. Ik kan dan niet meer accepteren wie ik ben. Dan wordt het tijd om op te ruimen. Wat weegt het zwaarst. Verstand komt erbij kijken en die zegt: “Pak het zwaarst.” Het gevoel zegt: ‘Het lichtst kan ook het zwaarst zijn. “ Dan vindt er een echte opruiming. De samenwerking tussen je verstand en je gevoel.

Egel
Zachtjes loop ik door het gras. In de hoop dat niemand mij ziet. Zou gauw dat er een peroon mij ziet , zet ik mijn stekels op. Een beter verdedeging ken ik niet. De stekels zijn haar scherp. Dit geeft mij rust. Ik zit in mijn cocon en alles waait over mij heen. Zelfs de grootste storm kan mij niet veranderen. Ik blijf mijzelf. Ik ben ik.

Aardbei
Lekker sappig staat de aardbei op de slagroomtaart. Het is een toetje die gemakkelig door de keel glijd. Ik wordt er romig van. Mijn verbeelding wordt er groter.  Wat als er een rupsje uit de aardbei komt. Dan is het voorbij met de aardbei. Het rupsje krijgt nu een dromige blik en ik moet het doen met niks. Met een volle buik kruipt het rupsje uit de zacht vulling. Met een blik vol zelfvertrouwen. Ik een  rupsje dat niet nadenkt over de gevolgen als de mens dit ziet. Dit deer mij niet. Ik geniet van de tijd die ik leef.

Verbondenheid

Verbondenheid

Op elk afbeelding van de aquarelen die ik maak, kun je emoties uithalen.

Neem nu deze aquarel van de bizons. Meteen toen het af was wist ik dat hier een heel verhaal achter zat. Het verhaal van vriendschap.
Hier mag ik mijn verhaal kwijt zonder oordeel.  Het maakt dat alle emoties er mogen zijn. 

Begrip en respect voeren de hoofdmoot. Je voedt de ander. Nu niet als voerbak. Het voedt mijn innerlijk geluk. Het delen en spelen met woorden met de juiste klanken. Dan kom het als mooi muziek bij de ander binnen.

Het eerste wat in mij opkomt bij deze aquarel is verbondenheid. Samen hebben ze heel veel beleefd. Ze putten troost uit elkaars ideeën. Zo ontstaat er veel begrip. Met één woord weet de ander precies hoe de ander voelt..

Deze aquarel voelt voor mij aan als een healing die heel diep gaat. De rauwe randjes zijn ervan af. Het zijn de laatste weeën. De kennis borrelt omhoog zo gauw de ander uit pijn stapt. Het delen is o zo belangrijk. Er is durf voor om over zelfkennis te beschikken. Hierdoor komen er talenten omhoog waarvan je niet wist dat je ze had. Je weet als geen ander waar je staat. Kwetsbaar durven te zijn bij de juiste personen. Hierdoor ontstaat veerkracht. Wederzijds begrip. Vriendschap voor het leven.

Het maakt dat ik meer en meer  de schoonheid van het leven zie.

 

Artikel uit Bewustzijn ENZ

 

Mijn vader is supertrots

 

Mijn vader is 10 december 2007 overleden. Het is zo’n groot verschil hoe mijn vader nu tegen mij aan kijkt en hoe hij vroeger over mij dacht.

Het is begonnen toen ik de opleiding bij Jose Gosschalk volgde voor mediumschap. Je gaat oefenen met je medestudenten. Het contact wordt gemaakt door je energie te verhogen, zodat de energie verlaagt wordt vanuit de spirituele wereld om zo een persoon vanuit de spirituele wereld bij je laten komen.

Vandaar uit ervaar je de persoon. Je wordt als het ware deze persoon en dan ga je heldervoelen, helderzien, helderweten, helderhoren vanuit de flow. Daarbij laat je volledig de inspiratie komen en voel je vanzelf of het uit helderhoren, heldervoelen, helderzien, helderweten komt. Zodra een persoon herkend wordt, wordt er een boodschap gegeven. Dat zijn vaak de mooiste en waardevolste momenten want het geeft een enorme geruststelling voor de ontvangers wat hun geliefde overleden dierbaren hen te vertellen hebben.

Mijn vader komt regelmatig door.  Één op één gesprek. In het begin ben je heel nieuwgierig wat hij heeft te vertellen. Hij begon zijn excuus te maken over hoe hij met mij is omgegaan. Mijn vader communiceerde vaak met zijn ogen. Hij kon met zijn ogen héél veel vertellen. Die van, 'ik duld geen tegenspraak' en waardoor ik me klein voelde. Regelmatig zei hij tegen mijn moeder :’Hou maar stil.' Hij was bang dat ze teveel negativiteit overbracht op ons. Mijn vader werd ook vaak in een zwart licht gezet door mijn moeder. Mijn vader kende maar één weg: zijn waarheid. De zijwegen zag hij niet.

Toen mijn vader doorkwam voor de grote groep bij een demonstratie beleefde ik weer een heel andere kant van hem. Hij bood weer zijn excuus aan en had spijt dat hij niet méér aandacht gegeven had, hij vond het vervelend dat hij niet méér naar ons had geluisterd.

Respect voel ik nu voor hem. Hij komt toch door voor mij. Hij hoefde dit niet te doen. Ik weet dat hij zijn excuus nooit zou hebben gedaan toen hij leefde. Nu waardeer ik des te meer dat hij het doet.

Hij komt nu heel vaak door bij een oefensessie. Elke keer laat hij zich van de andere kant zien als ze met bewijzen aankomen, als hij doorkomt. De ene keer met de pet. Andere keer met zijn boerenbedrijf. Dan met boek of een puzzelboek. Wat weet mijn vader mij elke keer te verrassen. Geweldig!

Mijn hart wordt warm als ik terug denk aan al die readings die ik heb mogen ontvangen. De verandering die er in mij plaats vond tijdens de reading.

Dit is ook de reden waarom ik voor mediumschap heb gekozen. Een ander hetzelfde gevoel mogen geven tijdens de reading, de warmte, een glimlach op je gezicht, innerlijke vreugde.